tak bardzo bym chciała sobie znowu przypomnieć... tak bardzo bym chciała znowu poczuć...

wystarczy chwila by wszystko stracić i wystarczy chwila by wszystko zyskać... I chwila by spłonąć.

nie, nie, nie... nie bo tak i już. Tak będzie lepiej. -powtarzam sobie uparcie, uśmiechając się ze szklanymi oczami do swojego lustrzanego odbicia.

Dlaczego...dlaczego znowu pozwalam sobie na głupotę. Dlaczego nie zbuduję dla siebie warownej wieży. O ile wtedy byłoby prościej... Dlaczego jestem taka miękka.

Chciałabym móc zawierzyć, bez "ale", bez bagażu wątpliwości, bez zastanawiania się i ciągłego analizowania każdego kroku. Tak niesamowicie bardzo chciałabym uwierzyć.

Już zaczynałam wierzyć, że wiatr przestał wiać w oczy... że już wszystko może się ułożyć.

z każdym dniem coraz bardziej i mocniej...

"Wybacz mi, przebacz mi jeszcze raz, ten raz
Wybacz mi, przebacz mi jeszcze raz, ten raz
Mija rok, czekam wciąż, jakbyś Ty miał przyjść, miał przyjść
Całe dni samą być, w oknie stać, jak dziś, jak dziś
Zabierz mnie z domu, gdzie sypialny chłód
Wybacz mi przebacz mi ten raz
I wróć..."

na wszystko jest piosenka. To dobrze że w chwili, gdy brakuje słów, wystarczy kilka nut. Szkoda, że z melodii nie może spłynąć spokój, tylko rozpacz. I znów pozostaje tylko stłumione wyznanie serca. ech... 

To mi się wszystko wydaje takie aktualne i obecne... nie do uwierzenia. Szkoda, że prawda jest "trochę" inna.

edit: zbudzić może tylko pocałunek prawdziwej miłości. 

Do widzenia...

ogarnięta zachłannością... słów, pamięci, pozornej obecności. Wszystkiego... Pożądam każdego okruszka, każdej najmniejszej cząstki, każdego mrugnięcia... Jak niewiele potrzeba... żeby zrobiło się cieplej choć na chwilę.

wierzysz w przeznaczenie...?

teraz pozostała już tylko złudna nadzieja... I smak dawnego powietrza. I dotyk dawnych chwil. I czułość dawnego spojrzenia. Chociaż na cóż nadzieja, skoro nie ma już powrotu... Kiedyś trzeba przestać być egoistą. Szkoda, że tak późno to do mnie dotarło. Przepraszam... Mam nadzieję, że kiedyś mi to wybaczysz.. I może pewnego dnia uwierzysz...

Za dużo... to wszystko to o wiele za wiele.

Koniec dnia

"(...) Tylko raz 

czujemy wielkość nieba

wtedy trzeba

zastygnąć i trwać.

Jestem sama 

Ciebie już przy mnie nie ma

Gdy wszystko 

chcę Ci dać..."

Jak to strasznie gorzko smakuje... i jak to strasznie jest obudzić się z takiego snu i wrócić na jawę. Tę uświadomioną, realnie odczuwaną i doświadczaną.

tak bardzo chciałabym wyszeptać Ci...

Bo to właśnie tak czasem jest, że człowiek się budzi ze swojego snu. I znowu zaczyna żyć na jawie. Tylko... snem może być właśnie samo życie, a jawą stanie się dopiero wtedy, gdy się sobie uświadomi odrzucane wcześniej oczywistości. I się tęskni... nie rozpaczliwie, ale spokojnie. I robi się swoje i to, co się ma do zrobienia. I nawet czerpie się z tego wszystkiego satysfakcję i radość, ale czasem wystarczy jedno słowo... by spokój tęsknoty zamienił się w pragnienie. A wtedy cóż... pozostaje tylko przetrwać poryw serca, cicho westchnąć i dalej robić to, co dotychczas... czasem tylko marząc lub roniąc jedną, dwie a może trzy łzy. Szybko je potem otrzeć, ukradkiem tak, żeby trwało to tylko mrugnięcie oka. 

...

niektóre wspomnienia wracają zbyt często. są zbyt bardzo nasiąknięte emocjami żeby nie wracały. Są zbyt piękne, żeby wyblakły... "bo gdy pozostaje tylko fotografia, to, to jest bardzo mało... " I tak się zastanawiam... na ile w naszych wspomnieniach jest idealizacji a ile faktycznego szczęścia i piękna. Ale... był czas, kiedy byłam najszczęśliwsza na świecie... Tak bardzo, że bardziej szczęśliwym i spełnionym być nie można było. I mów co chcesz... I myśl co chcesz.. A ja, będę dalej czuła to, co czuję.

Są w życiu rzeczy niezmienne i stało bez względu na okoliczności. Tak samo jak są sprawy, które nadają zupełnie przypadkowo sens całemu naszemu życiu. moim sensem jest właśnie życie. Życie, które noszę w sobie, a które jest moim największym i najpiękniejszym cudem. I niesamowicie nie mogę się doczekać, z każdą chwilą coraz bardziej, tej małej istoty, która już teraz zawładnęła całym moim życiem...

są takie chwile, kiedy każdy łyk powietrza jest tak duszący, że człowiek boi się wziąć kolejny wdech.I wszystko wokół wydaje się takie puste i bez znaczenia. Jakby toczyło się gdzieś obok. Bez naszego udziału. tak.. to jednak z takich chwil. 

bo czasem...

...bo czasem w życiu jest tak, jakby sie nie chciało. A to jak bardzo nasze wyobrażenia o czymś różnią się od tego, co nas spotyka jest czasami przerażajace. Mnie czasami przeraża. I chociaż wiem, ze wszystko w moich rękach, ze to moje decyzje warunkują to, co mnie spotyka to jednak czasem mam nieodparte wrażenie, że jest za dużo spraw, na które wpływu nie mam. I wiesz... tak sobie myślę, że naprawdę trzeba lubić siebie żeby przeżyc ze sobą w spokoju całe życie. Trzeba znać siebie żeby wiedzieć jakie podejmować decyzje. Trzeba znać swoje oczekiwania i zdawać sobie sprawę ze swoich potrzeb żeby wiedzieć jak się zachować. Bo przecież trzeba żyć tak... żeby za kilkanaście lat móc bez żalu i pretensji do siebie samego spojrzeć w lustro i powiedzieć "dobrze się żyło". No właśnie... dobrze się żyło.

Pewnego rodzaju odczuwanej pustki nie może zastąpić nic prócz Pestki... Tak było i tak jest. I człowiek może żyć, może być i może istnieć, ale pewien brak zawsze będzie mu towarzyszył. Dopóki pestka nie wróci na swoje miejsce... I najlepiej gdyby została tam na zawsze. I o ironio... pustka najbardziej jest odczuwalna w chwilach, które się najbardziej kocha... czyli pośród ciszy nocy, blasku gwiazd i chłodu powietrza... kiedy człowiek zamykając oczy uśmiecha się błogo i nawet myśli, że czuje się spełniony... ale właśnie w tej chwili brak pestki boli najbardziej...


Pestka musi byś... nawet jeśli miałaby być bardzo daleko.

Dla kogoś zawsze będziemy nieśmiertelni.

czas

... trzeba cenić czas. Czasem wydaje mi się, że czas jest w  życiu jedną z nadrzędnych wartości, o której często zapominamy. To czas daje nam okazję kochać, to czas pozwala spotkać w życiu wyjątkowych ludzi, to czas daje nam chwile, dla których warto żyć. A tak często jest pomijamy, pomijany w swej oczywistości istnienia. A ja bym już nie chciała... żeby czas był czymś oczywistym. Tak, jak w życiu nic nie jest dane na zawsze, czas tym bardziej... Więc... ceń czas. a jednocześnie uda się cenić to wszystko, co z nim się nierozerwalnie łączy.