z każdym dniem coraz bardziej i mocniej...

"Wybacz mi, przebacz mi jeszcze raz, ten raz
Wybacz mi, przebacz mi jeszcze raz, ten raz
Mija rok, czekam wciąż, jakbyś Ty miał przyjść, miał przyjść
Całe dni samą być, w oknie stać, jak dziś, jak dziś
Zabierz mnie z domu, gdzie sypialny chłód
Wybacz mi przebacz mi ten raz
I wróć..."

na wszystko jest piosenka. To dobrze że w chwili, gdy brakuje słów, wystarczy kilka nut. Szkoda, że z melodii nie może spłynąć spokój, tylko rozpacz. I znów pozostaje tylko stłumione wyznanie serca. ech... 

To mi się wszystko wydaje takie aktualne i obecne... nie do uwierzenia. Szkoda, że prawda jest "trochę" inna.

edit: zbudzić może tylko pocałunek prawdziwej miłości. 

Do widzenia...

ogarnięta zachłannością... słów, pamięci, pozornej obecności. Wszystkiego... Pożądam każdego okruszka, każdej najmniejszej cząstki, każdego mrugnięcia... Jak niewiele potrzeba... żeby zrobiło się cieplej choć na chwilę.

wierzysz w przeznaczenie...?

teraz pozostała już tylko złudna nadzieja... I smak dawnego powietrza. I dotyk dawnych chwil. I czułość dawnego spojrzenia. Chociaż na cóż nadzieja, skoro nie ma już powrotu... Kiedyś trzeba przestać być egoistą. Szkoda, że tak późno to do mnie dotarło. Przepraszam... Mam nadzieję, że kiedyś mi to wybaczysz.. I może pewnego dnia uwierzysz...

Za dużo... to wszystko to o wiele za wiele.

Koniec dnia

"(...) Tylko raz 

czujemy wielkość nieba

wtedy trzeba

zastygnąć i trwać.

Jestem sama 

Ciebie już przy mnie nie ma

Gdy wszystko 

chcę Ci dać..."

Jak to strasznie gorzko smakuje... i jak to strasznie jest obudzić się z takiego snu i wrócić na jawę. Tę uświadomioną, realnie odczuwaną i doświadczaną.