lubię mówić sama ze sobą, prowadzić wewnętrzne dialogi i dyskusje, lubię te chwile kiedy jestem swoją najlepszą przyjaciółką. Ostatnio jakby ich coraz więcej.

Czasami naprawdę człowiek nie ma siły się odzywać czy komentować czegokolwiek. Bo ile mozna. No coz. Nawet myślec mi się o tym nie chce.

* * *

zimno...

lubię nocne zycie i późne poranki. wieczory z ukochanym filmem, słodką herbatą i mruczeniem kota.
* * *

Jeśli by się zastanowić... to jest całkiem znośnie. Nawet bardzo znośnie.

lubię zapach starych ksiązek, tańczyc w deszczu wiosna i jesienne poranki. Lubię zapach powietrza i zglądać ludziom w okna. Lubię mówić do zwierzat i uśmiechać się do dzieci. Oglądam się za siebie, szybko się wzruszam i potykam o własne nogi. Spędzam sporo czasu w bibliotece i wydaje za duzo pieniędzy w pasmanterii. Lubię odwiedzać miejsca zabaw z czasu dzieciństwa i oglądać stare fotografie babci. Zawsze na przywitanie całuję w nos moich futrzastych przyjaciół. Taka jestem wlasnie. Ta prawdziwa.


nie wierz pozorom, człowiek często pokazuje to, co chcesz zobaczyć, a nie to jakim jest naprawdę. Odkrycie duszy jest trudniejsze niż ciała.

Brakowało mi mojego świata. Tego nieskalanego, dźwięcznego, bajkowego...To przez pośpiech zapomniałam... brak refleksyjności jest prztłaczający, destrukcyjny, mój świat nie lubi pośpiechu. Nie mogę przeciez zyć w oderwaniu od świata, który jest częscią mnie, jest mną...
I tylko ironicznie brzmiące "lecz widać mozna zyc bez powietrza..." ciśnie się na usta.

chwila ciszy, chwila jedności, zgodności... Spokój w serce stał się codziennością. Zmęczenie ogarnia człowieka. Im bardziej się mu poddaje tym jest gorzej. Marnowanie dnia nie przeszło co prawda do porządku dziennego, ale i tak odnoszę dziwne wrazenie, ze mogę zrobic o wiele więcej. Ze to jednak wciaz za malo. Pelna satysfakcja jest raczej niemozliwa. Dobrze to czy źle...? trudno stwierdzić, jedno jest pewne : zadna skrajnosc nie jest dobra. chyba.